مقالات

در “وسوسه‌هاي ناکوک” بود که مي‌خواندم، مي‌گفت: “زلزله چيز غريبي است. چشم باز مي‌کني مي‌بيني وسط تپه تپه‌هاي گلي هستي که اول از همه سقف سفالي‌اش را چيده‌اند اما هنوز نمي‌دانند اتاق‌ها را چطور بسازند تا سقف برود بالا. آخر سقف خانه‌ها بايد بالاتر از سر و گردن باباها باشد. اين بود که ما يک روز صبح پا شديم و ديديم سقف‌ها را روي زمين چيده‌اند و همه توي سرشان مي‌زنند …”

زمان در جهان شرقي ما در دايره‌هاي کوچک و بزرگ مي‌گذرد، باز مي‌گذرد، مي‌گذرد و باز مي‌گردد. سهم گذشته و خاطره از شناخت و بصيرت ما از جهان و آن‌چه از جهان مي‌خواهيم گاه چنان عمده است که صورتي آرمان‌شهري به خود مي‌گيرد و تمام خواسته‌ي ما از آينده و تمام تلاش‌مان براي ساختن آن بازسازي تمام و کمال گذشته است. ما خاطره بازيم، ما حتي زندگي مي‌کنيم که خاطره بسازيم اما جهان، بيرون مرزها و انديشه‌هاي ما هرگز منتظر ما نمي‌ايستد. هر روز افق‌هاي جديدي بر انسان گشوده مي‌شود و هر روز افق‌هاي جديدي براي انسان ساخته مي‌شود. ما از دوران ساختن سازوکارها به دوره‌ي ارزش بخشيدن به سازوکارهاي موجود پا گذاشته‌ايم و اين شايد، شايد فرصتي براي بازگشتن ما به مسير و غافله‌ي جهاني باشد.

سعيده قرشي؛ معمار،پژوهشگر مانند خيلي از داستان‌هاي داستايوفسکي، شب‌هاي روشن داستان يک راوي اول شخص بي‌نام و نشان است که

سال‌هاي پيش البته نه آنقدر دور که به ياد نياوريم؛ هم‌محله‌اي بودن يک اتفاق ساده نبود … يک نوعي از هم‌گروهي بودن را در خود داشت و يک حس و حال غالب … يعني وقتي اسم محله‌اي گفته مي‌شد همراه بود با يک نشانه که کل محله را توصيف مي‌کرد. اين نشانه محدود به يک بناي شاخص در محله نمي‌شد شامل صفتي براي افراد محله، کيفيت صداي محله، بوي گياهان محله، حرفه‌ي موجود در محله، نوع خاص وجود نور و سايه، چينش اجزا و توالي فضا و خيلي چيزهاي ديگر بود …