سیاوش افراشته مدیر گروه نساجی و طراحی لباس و پارچه در دانشگاه آزاد قائم شهر در مورد شیوه‌های آموزشی این رشته گفت: در دانشگاه بیشتر اصول تئوری به دانشجویان آموزش داده می‌شود و تجربه کار را باید در کارخانه به دست آورد. کسانی که در مقطع کارشناسی تحصیل کرده‌اند مهارت و تجربه‌ای به دست می‌آورند که بتوانند وارد بازار کار شوند و موفق باشند. نظام آموزشی از نظر علمی توانسته به دانشجویان کمک کند اما هنوز نتوانسته‌ایم به صورت عملی دانشجویان را آموزش دهیم یا ارتباطی با کارخانه‌ها ایجاد کنیم. ارتباط ما با مراکز عملی به برگزاری همایش‌ها محدود بوده اما پروژه‌ای برای همکاری مشترک با آنها تعریف نشده است.

ضرورت ارتباط میان بخش صنعت و آموزش کاملا حس می‌شود. این ارتباط می‌تواند به صورت مراجعه اهالی صنعت به دانشگاه‌ها برای یافتن طراحی با مشخصات مورد نیاز آنها باشد، یا نیروهای خود را که اطلاعات علمی کمتری دارند برای آموزش دیدن به دانشگاه بفرستند. اگر حمایت دوجانبه‌ای وجود داشته باشد، بخش آموزش و صنعت می‌توانند به یکدیگر کمک کرده و نیازهای هم را رفع کنند.

افراشته که رشته نساجی را تا مقطع دکتری ادامه داده است در مورد مشکلات این صنعت گفت: زمانی در ایران بهترین کیفیت پارچه را داشتیم و پارچه‌های ما حتی به انگلستان و اتریش صادر می‌شد. حتی الان هم خیلی از پارچه‌های تولید ایران به نام پارچه خارجی عرضه می‌شود. اما مدیریت صنعت نساجی مشکلات زیادی دارد و حالا با واگذار شدن بیشتر امور به بخش خصوصی امیدواریم این صنعت خودش را پیدا کند. ما در ایران دکتر متخصص طراحی پارچه نداریم و بیشتر اساتید این رشته یا فوق لیسانس طراحی پارچه دارند یا دکتر پژوهش هنر و نساجی هستند. مشکل این است که در کشور ما طراح مد وجود ندارد و استاد آن را هم نداریم. حتی تعریف مد هنوز با مشکل مواجه است و برای آن فرهنگ‌سازی نشده، در نتیجه گاه در همایش‌ها به خاطر نمایش لباس‌ها دچار مشکل می‌شویم.

تولید پارچه ایران فقط به ملحفه محدود نمی‌شود و فاستونی خوبی هم در ایران داریم اما واقعیت این است که پارچه‌های زنانه بیشتر از خارج کشور وارد می‌شود. حتی پارچه چادر مشکی مدتی توسط چند کارخانه در ایران تولید شد اما وارد کنندگان پارچه نگذاشتند این کار پیش رود. در ایران امکان تولید پارچه وجود دارد اما وقتی همان پارچه در خارج از ایران با قیمت پایین‌تری تولید می‌شود، تولیدکننده ایرانی هم ترجیح می‌دهد از جنس خارجی استفاده کند.

صنعت نساجی و پوشاک بسیار گسترده است و از منسوجات خانگی تا پزشکی، صنعتی و... را شامل می‌شود. ما در مقطع لیسانس به همه این موارد می‌پردایم بنابراین آموزش سطحی خواهد بود و عمیق نمی‌شود. ولی یک مهندس که با اطلاعات جزیی در مورد چیزهای مختلف فارغ‌التحصیل می‌شود آمادگی دارد که با مراجعه به منابع، آنها را کامل یاد بگیرد و مشکلات را حل کند. گستردگی این صنعت و شاخه‌های متعدد آن باعش می‌شود هر شاخه فقط در حد آشنایی با آن آموزش داده شود. متاسفانه صنعتی‌های ما هم انتظار زیادی دارند و فکر می‌کنند کسی که از دانشگاه فارغ التحصیل شده باید همه چیز را بلد باشد. به نظر من کارخانه باید به فارغ التحصیل دانشگاه 6 ماه فرصت دهد تا کار را به صورت عملی در فضای حرفه‌ای آموزش ببیند و بعد از آن اگر انتظارات تولیدکننده را برآورده نکرد می‌توانند بگویند آموزش او اشکال داشته است.

منبع : هنرآنلاین