" چهره ام برای صلح" با مشارکت بیش از 100 ملیت جهان گشایش یافت
به گزارش گالری آنلاین، در این مجموعه تمام اشخاص از هر ملیت تصاویر خود را همراه با عبارتی در رابطه با صلح به وب سایت این هنرمند ارسال نموده اند که به این ترتیت در حدود 133 ملیت در این پروژه مشارکت داشته اند.
هنرمندان و علاقه مندان همچنان میتوانند با مراجعه به آدرس سایت http://www.myfaceforpeace.org/Home.html و ارسال تصاویر خود در ادامه این مجموعه مشارکت داشته باشند.
سعید دستمالچیان در مصاحبه اختصاصی با خبرنگار گالری آنلاین اظهار داشت:
من فارغ التحصیل رشته ی گرافیک دیزاین در شهر هامبورگ هستم و بیش از بیست سال است که در این رشته مشغول به کار هستم .
حدود شش الی هفت سال است که روی موضوعات اجتماعی کار می کنم که بصورت کتاب و یا نمایشگاه ارائه شان داده ام. پروژه ی «چهره ام برای صلح»، چهارمین پروژه من از این روند می باشد که در واقع موضوعاتی هستند که در کشوری که زندگی میکنم حائز اهمیت هستند، مثل گفتگوی ادیان، یا ایجاد حس امید به صلح.
با این هدف که ایمان ، امید و اعتماد به نفس افراد جامعه را برای نیل به هدفشان برای صلح تقویت کنیم.
اعتقاد من در پروژه ی «چهره ام برای صلح» این است که همه چیز به خود من و به خود آدم ها باز می گردد یعنی اگر بخواهم کاری را انجام دهم باید اول از خودم شروع کنم.
دستمالچیان در ادامه افزود:
تحصیلات من در قسمت ادیتور دیزاین است عمدتاً چاپ و طراحی و بعد ها بیشتر روی عکاسی کار کرده ام.
قبل از این پروژه یک کتاب عکس از ایران به چاپ رسانده ام که پنج سال طول کشید و از شهر های مختلف ایران عکاسی کرده ام. من در سن 13 سالگی از ایران رفتم، وقتی کسی از سن پایین از کشورش خارج می شود همیشه این سؤال در ذهنش مطرح است که وطنش کجاست؟! و من در طی سفر هایم به ایران این را فهمیدم که وطن انسان جاییست که قلبش آنجاست.
اما جذابیت پروژه«چهره ام برای صلح»
اما جذابیت پروژه«چهره ام برای صلح» دراین است که مردم خودشان عکس هایشان را برای من می فرستند، بیش از ده هزار و پانصد نفر، به سایت پروژه پیوستند و برای باورشان با آپلود کردن عکس، نوشتن جملاتی در این باره و یا حتی گاهی با فکر کردن به موضوع و انتخاب سوژه و انجام یک پروژه کوچک در این باره مشارکت کردند. بعضی از این پروژه ها عکس های قدیمی خودشان بود که بر روی آن ها جملاتی انتخاب کرده بودند و یا سوژه ای که روی انجام آن مدتی فکر کرده بودند. مثل عکسی از یک خانوم آلمانی که در عکس دست هایش را به دوطرف باز کرده و بالای آن نوشته «میخواهم دنیا را بغل بگیرم ولی آغوش من به این بزرگی و عظمت نیست.»
به لحاظ هنری هم خیلی جالب است و انگار ما ذهن هایمان را وادار می کنیم برای شرکت در این پروژه از بخش خلاق و هنرمندش استفاده کند که آن هم قرار است به صلح منجر شود.
حضور 133ملیت در پروژه چهره ام برای صلح
من این پروژه را از ابتدا بین المللی در نظر گرفتم در نتیجه می بینیم که 133ملیت در آن شرکت کردند ابتدای کار در فضای مجازی صورت گرفت در این مرحله با مجموعه های مختلف تماس می گرفتم و ارتباط برقرار می کردم و آن ها نیز این کار را به دیگران معرفی می کردند و به این صورت مردم به وبسایت من می آمدند و عکس هاشان را آپلود می کردند. در مرحله دوم به شهر هامبورگ رفتم و برای دانش آموزان ورکشاپ ترتیب دادم و هدف این بود که نشان دهم که درواقع صلح جهانی از کجا شروع می شود. در فاز بعدی با سالمندان برنامه هایی ترتیب دادم و آن ها را با جوانان متصل کردم تا گفتگو بین دو نسل برقرار باشد و تجربیاتشان را به اشتراک بگذارند. در مرحله چهارم این پروژه به انجمن ها نامه می فرستادم و درخواست می کردم که با هم گفتگویی در این باره داشته باشیم و در نهایت عکس هایی با هم بگیریم .
دستماچیان در باره نمایشگاه ها ی آینده اش به خبرنگار گالری آنلاین گفت:
این نمایشگاه در ایران در واقع نقطه ی آغاز و شروع این پروژه است و بعد از این قرار است به سوئد و پس از آن به سوئیس برود.
او درباره ادبیات ایران و تأثیراتی که از تفکرات صلح آمیز عرفای ایرانی داشته گفت:
مسلماً کار های من از جایی نشأت می گیرد من 13 سال داشتم که به آلمان رفتم و از آنجایی که به ادبیات فارسی علاقه مند بودم بسیار مطالعه شان می کردم در حالی که بسیاری را متوجه نمی شدم ولی باز اصرار برای دست یابی به این مفاهیم داشتم و به عنوان یک هنرمند گرافیست مسلما روی افکارم تأثیر گذار بوده است.
و جالب اینجاست که در پروژه «چهره ام برای صلح»، افکار خودم را دخیل نکرده، بیشتر دوست داشتم به مردم امکاناتی را بدهم که بیایند و افکار و اندیشه ها ی خودشان را طریق یک عکس فرستادن و یا سوژه عکاسی درست کردن و یا یک نوشته انجامش بدهند.
دستمالچیان در باره مفهوم صلح و وضعیت جنگ های اخیر در خاورمیانه توضیح داد:
خیلی سخت است که راجب چنبن مطلبی نظر بدهیم زیرا من تجربه ای از جنگ ندارم هرچند سه سال و نیم است که روی پروژه صلح کار می کنم اما افرادی که حالا در کشورشان جنگ است و با این موضوع درگیر هستند مشکلاتی دارند که اگر راجع به صلح با آن ها صحبت کنیم در نهایت خواهند گفت هرچند صلح چیز خوبیست اما من مشکلاتی دارم که این حرف آن ها را حل نمی کند و اینکه جان خودم و خانواده ام در خطر است.
از راه های نزدیک شدن به صلح
چیزی که تجربه کرده ام اینست که تا جایی که می توانم تسلط کامل روی افکار و کردار خودم داشته باشم مثلا ما هر روزی که بیرون از خانه می رویم دیگران را قضاوت می کنیم و هیچ شانسی به طرف مقابل نمی دهیم که خودش را ثابت کند. اگر ما تسلطی روی افکار و کردار و احساساتمان داشته باشیم آغاز خوبی خواهد بود و نه تنها در جامعه بلکه این شروع را باید از اجتماع کوچکتر خانواده آغاز کنیم.
اگر بخواهیم برای رسیدن به هدفمان باز وابسته به سازمان ها و دولت ها باشیم انگار مسئولیتی را که به گردنمان است باز به دیگری سپرده ایم و از گردن خودمان باز کرده ایم. در واقع باید از خودمان شروع کنیم و مسئولیت پذیر باشیم . ما عادت کرده ایم مثل بچه ای باشیم که نمره اش در امتحان کم می شود و معلم را مسئول امتحان سخت می داند نه این که خودش را بخاطر کم کاری هایش مؤاخذه کند.
رمز موفقیت همین است ، مسئولیت پذیری، باید خودمان رمز موفقیت خودمان باشیم.
باید در طول روز به خودمان و افکارمان فکر کنیم و آنها را از یک فیلتر عبور دهیم، برای خودمان وقت بگذاریم بدانیم چه می خواهیم. ابزارمان دعا باشد یا نماز یا به هر زبانی فرقی ندارد فقط باید روزانه دست کم ده دقیقه را به فکرکردن به رفتار هایمان در طول روز اختصاص بدهیم.
