نخستین سالگرد درگذشت پرویز کلانتری، همراه با برگزاری بزرگداشت این هنرمند ، شنبه 30 اردیبهشت ماه در خانه هنرمندان ایران برگزار شد.

به گزارش گالری آنلاین مراسم بزرگداشت پرویز کلانتری همراه بود با حضور چهره های برجسته جامعه هنرهای تجسمی و سخنرانی آیدین آغداشلو، محمدرضا اصلانی، جمال الدین اکرمی، غلامرضا امامی، محمد سریر، علیرضا سمیع آذر، اکبر عالمی و ناصر فکوهی .

دکتر محمد سریر ، رییس شورای عالی خانه هنرمندان ایران اولین سخنران این بزرگداشت بود وی پرویز کلانتری را انسانی خاص برشمرد و با بیان خاطره ای از اولین دیدار خود با استاد افزود : اسرار راز آمیز کویر های کلانتری طبیعت مهربان را به تصویر کشید . ایده های جالب او در ذهن حک میشود

"عمر دراز موهبتی است و جریمه اش از دست دادن تک تک آدم هایی است که با آنها زندگی کرده و دوستشان داریم " این را آیدین آغداشلو هنرمند سرشناس و پیشکوست در این مراسم گفت و ادامه داد پرویز کلانتری یک فرشته بود فرشته ای در میان فرشتگانی که من در زندگی شناختم او همیشه حاضر بود و این حضور تنها یک خاطره نبود بلکه یک حضور موثر و نافذ بود .

موجود جذاب باهوش، پر از نکته و طنز بود و تمام بخش های نویسندگی، نقاشی و گرافیک معنایی در درونش بود که بر هم تاثیر میگذاشت و به درستی بروز میکرد بی تکبر، خالص، پاک و بی ادعا بود. به تلنگری خشمگین میشد و با تلنگری میبخشید.

برنامه با نمایش ویدیویی از استاد کلانتری ادامه پیدا کرد در این ویدیو استاد میگوید :ذهنم داستانسراست و وقتی مینویسم قلبم به شدت میزند و فکرم جلوتر از دستم میرود.

او میگوید : اخرین دغدغه زندگیم سور اسرافیل است که با فریاد سازش مردگان را از خاک بر می خیزاند.

علی رضاسمیع آذر سخنران بعدی این بزرگداشت همراه با تشویق حضار به روی صحنه رفت و گفت میراث هنری پرویز کلانتری که تابلوهای کویری اوست برای سالها و قرن ها باقی میماند یادگاری نه فقط از استاد، بلکه از دورانی از هنر ایران است. این آثار ارجاعاتی به معماری سنتی و روستایی دارند و نوعی نوستالژی سرزمینی را برای ما تداعی میکند.

سمیع آذر به لایه های عمیق تری همچون آرامانگرایی و آرمان شهر در آثار استاد اشاره کرد و افزود : کویر برای ما ایرانیان یک معنا و حتی ارزش است .آثار او مربوط به گذشته نیست بلکه آینده و میعاد گاهی با آرامش، سکوت و هماهنگی را بیان میکند.

پرسپکتیو های غیر کلاسیک، عطش استفاده از کوبیسم برای نوعی تقطیع در فضا، فضایی که مطمئن نیستیم داخل یا خارجش هستیم از ویژگی های آثار او است.

او دنبال تهی کردن فضا بود و معلق کردن خطی که مشخص نیست مکان را توضیح میدهد یا زمان را .

مراسم با نواختن پیانو و تشکر از مدعوین و مسئولین حاضر در برنامه از طرف خانواده استاد پرویز کلانتری ادامه پیدا کرد .

اکبر عالمی سخنران دیگر برنامه با اشاره به بیش از ۱۵ سال همنشینی با استاد گفت : کار های این هنرمند به نظر ساده است در حالی که از فرط خلاقیت بود که آثار وی به عنوان گنج معنوی هنر معاصر ایران به جای ماند .

عالمی با تاکید بر نقش همسر پرویز کلانتری در زندگی استاد به سخنانش پایان داد.

"پرویز کلانتری نیاز به بزرگذاشت ندارد. این ما هستیم که نیاز داریم او را یاد کنیم " این را ناصر فکوهی جامعه شناس و نویسنده کشورمان گفت و افزود : پرویز کلانتری در مقابل وسوسه هایی ایستاد . وسوسه اینکه هنرش را در چهار چوبی قرار دهد که غیر قابل دسترس بکندش. خودش هم همیشه در دسترس بود و اجازه نمیداد از هنرش کوچک ترین استفاده ایدئولوژیک شود .

در ادامه برنامه علی جنتی وزیر سابق فرهنگ و ارشاد اسلامی طی پیامی احترام خود را به استاد تقدیم کرد و جمال الدین اکرمی سخنران بعدی مراسم با یادی از استاد گفت پرویز را قبل از نقاش بودن نویسنده میدانم نویسنده ای که ادبیات را می شناسد.

وی با اشاره به آخرین کتاب های استاد کلانتری در نمایشگاه کتاب امسال معرفی شد سخنان خود را پایان داد .

در ادامه محمد رضا اصلانی دیگر سخنران برنامه نیز با گرامی داشت نام و یاد پرویز کلانتری او را سفر کرده ای از دوره تاریخی مهمی دانست و گفت او حامل جامعه، فرهنگ و تاریخی بود که او را ساخته بود و او میتوانست تاریخ دیگری بسازد. او با بافت کاهگل تجربه میکند آنچه را که به معنای خاک وجود دارد . او به ذات آدم فکر میکرد.

او می آموخت چگونه با جهان مواجه شویم و جهان را با همه ی تلخی ها با نشاط خود نیرو دهیم و علیه کجی بایستیم. یکی از آخرین مصاحبه های استاد کلانتری در ادامه ی برنامه پخش شد که ایشان میگفت من جزو آن نقاش هایی هستم که دوست ندارم با آرتیست بازی مخاطب را گیج کنم برایم مهم است به ساده ترین شکل با او ارتباط بر قرار کنم .

ایرج پارسی نژاد دیگر سخنران این مراسم با تاکید بر اینکه کلانتری آدم بسیار خوبی بود افزود : به راستی آدم یگانه ای بود . سهراب شعر میگفت و او نقش میزد .

آخرین سخنران مراسم غلامرضا امامی که سال ۵۰ در کانون پرورش فکری با استاد آشنا شده بود در رابطه با کلانتری بیان کرد : در او کودکی بود که آن کودک در قلب بزرگش زنده بود. همچون کودکان شاد بود و زیبایی را برای کودکان میخواست کودکی معصومانه سرچشمه اصلی خلاقیتش بود .

صفا، صداقت و یکرنگی با او و کار او عجین بود تجسم شور و شعف بود او را هرگز دو رو ندیده ام با تزویر بیگانه بود و به جاودانگی پیوست.