"تصویر سال" با رونمایی "وصیت‌نامه عباس کیارستمی" آغاز شد
هفدهمین دوره‌ی نمایشگاه "تصویر سال" و جشنواره‌ی فیلم تصویر در حالی امروز بعدازظهر ۲ اسفند ماه در خانه هنرمندان ایران برپا شد که فیلم "سوهانک" با ایفای نقش زنده‌یاد عباس کیارستمی که به جای پرسوناژهای فیلم «طعم گیلاس» بازی کرده است، به نمایش درآمد؛ فیلمی که بهمن کیارستمی معتقد است: این فیلم وصیت‌نامه مردی است که دارد رو به دوربین می‌گوید «می‌خواهم با مرگ خودم بمیرم،نه با مرگ پزشکی»
به گزارش گالری آنلاین به نقل از ایسنا، در ابتدای این برنامه سیف‌الله صمدیان دبیر تصویر سال گفت: با خودم فکر کردم که چقدر خوب است که بهمن کیارستمی فیلم «سوهانک» را به یاد عباس کیارستمی عزیز به این دوره از تصویر سال تقدیم کرده است. باید کاری کنیم که این فیلم درست جا بیفتد، گرچه که باز هم نمی‌توانیم کاری کنیم جایگاه درست خود را پیدا کند.
این هنرمند عکاس و فیلم‌ساز ادامه داد: فیلم "سوهانک" از عباس کیارستمی را که امشب اکران می‌کنیم، برای اولین بار در دنیا نمایش داده می‌شود و قرار است این فیلم ۶۰ دقیقه‌ای که بهمن کیارستمی و در مواردی جعفر پناهی تصویربرداری کرده‌اند، بهار ۲۰۲۰ در آیین بزرگداشت زنده‌یاد عباس کیارستمی در مرکز ژرژ پومپیدو - پاریس- نمایش داده شود. این فیلم را می‌بینیم و یک ساعتی از این جهان دور می‌شویم. این فیلم در روزهایی فیلم‌برداری شده که عباس کیارستمی برای پیدا کردن پرسنل و بازیگران کار می‌کرده و به اطراف سوهانک می‌رفت ، کیارستمی در این فیلم به جای پرسوناژهای فیلم «طعم گیلاس» بازی کرده است.
صمدیان در بخش دیگری از سخنانش به بخش ۴۰ سال تهران اشاره کرد و افزود: امسال بخش ۴۰ سال تهران را در تصویر سال داریم که کار خیلی بزرگی است، اگر بتوانیم به خوبی آن را پیاده کنیم. در بخش فیلم ۴۰ سال تهران، فیلم‌های ۴۰ سال گذشته را که درباره تهران ساخته شده‌اند یا لوکیشن آنها تهران است را نمایش می‌دهیم.
در ادامه در حضور رخشان بنی‌اعتماد (کارگردان)، مجید رجبی معمار (مدیرعامل خانه هنرمندان ایران)، حبیب رضایی (بازیگر) و روشن نوروزی (عکاس) از آخرین شماره منتشر شده "تصویر سال" شامل آثار برگزیده برگزیدگان برنده جایزه جوانان زیر ۲۵ سال رونمایی شد.
رخشان بنی‌اعتماد کارگردان سینما در سخنانی گفت: یاد نازنین کیارستمی بخیر؛ کسی که جایگزین ندارد. در روزهای بد اخیر بارها گفتم که چه خوب شد رفتی و ندیدی چه بر سرمان آمد. باید قدر چنین دورهمی‌هایی را در این فضای عفونی بدانیم.
حبیب رضایی بازیگر هم در سخنانی گفت: اصولا عادت دارم مراسم را تمام کنم و به صحبت در افتتاحیه عادت ندارم. الان هم ترجیح می‌دهم خیلی حرف نزنم و در اختتامیه با هم گپ می‌زنیم. ممنون که اینجا هستید و جای دیگر نیستید.
روشن نوروزی هم گفت: ۲۵ سالم بودم که این جایزه را گرفتم، درست نه سال پیش. منتقدی جدی‌تر از من برای تصویرسال نبوده است. آقای صمدیان هم به حرف‌های من گوش نکرد و کار خودش را می‌کرد. تصویر سال یک سند تاریخی تصویری ایران برای من است.
صمدیان همچنین یادداشت بهمن کیارستمی که درباره فیلم «سوهانک» نوشته شده است را خواند: «باز همسایه‌ی منزل ابوی زنگ زد که چه نشسته‌ای که خانه روی آب است. رفتم و دیدم واویلا، باز لوله‌ای ترکیده و فواره‌ای سربرآورده. لوله‌کش آمد و رفت توی موتورخانه‌ی زیرزمین و فلکه‌ی اصلی را بست. آن زیرزمین، محل کار ابوی بود و روی کاغذی که هنوز به دیوار است نوشته: «این زیرزمین، زیرِ زمین نیست، در روی زمین، زیرِ زمین، زیرزمینی به از این نیست.» این زیرزمین قفسه‌ای دارد که هنوز پر از خرت و پرت است. در این سه سال چندباری توی قفسه را نگاهی کرده بودم و باز درش را بسته بودم. این بار ولی نگران از نم‌کشیدن محتویات، هرچه در طبقات پایین بود بیرون ریختم تا ببرم بگذارم یک جای امن و خشک. لای خرت‌وپرت‌ها یک کیف چرمی کوچک هم بود که تا آن روز ندیده بودمش. توی کیف، ۷ حلقه نوار Hi۸ بود با توضیحاتی به خط خودم.
سال ۷۵، وقتی روی ایده‌ی فیلم طعم‌گیلاس (که آن موقع اسمش بود سفر به صبح) کار می‌کرد به جای نوشتن فیلم‌نامه، یک ماکت ویدئویی از فیلم ساخت. او و من و یک دوربین Hi۸ می‌رفتیم در تپه‌های سوهانک و او پشت پاترول، آقای بدیعی بود و من پشت دوربین، سرباز یا کارگری بودم که باید خاکش می‌کرد. آقای بدیعی سرطان دارد و نگران وقتی‌ست که دیگر اختیار تنش را ندارد. در عین حال آقای بدیعیِ ماکت طعم گیلاس، با آقای بدیعی خود طعم گیلاس فرق می‌کند و به افسردگی او نیست، از او عصبانی‌تر و نگران‌تر است، به هیچ‌کس نمی‌تواند اعتماد کند و می‌خواهد تا آخرین لحظه و حتی بعد از آن، اختیار کامل همه‌چیز دست خودش باشد و درباره‌ی همه‌چیز، خودش تصمیم بگیرد.
در همان سال‌ها، با این ۷ حلقه نوار فیلمی ساخته شد به نام «طرح» درباره‌ی شیوه‌ی کار کیارستمی در طعم گیلاس. اما حالا که بیست‌وچند سال گذشته و آقای بدیعی/کیارستمی آن طوری مرده، به نظرم آن‌چه در این نوارها هست (به خصوص در یکی از آنها) طرح یک فیلم سینمایی نیست، بلکه وصیت‌نامه‌ی مردی‌ست که دارد رو به یک دوربین Hi۸ می‌گوید: «می‌خواهم با مرگ خودم بمیرم، نه با مرگ پزشکی.» دارم فکر می‌کنم در روز تولدش در اول تیر، تمام شصت دقیقه‌ی یکی از این نوارها که رویش نوشته «سوهانک» در جایی نمایش داده شود. این حلقه فیلم همان‌قدر دیدنی‌ست که یادداشت‌هایش در سررسید سال ۱۳۷۶* خواندنی بودند.»
در پایان مراسم افتتاحیه تصویر سال فیلم «سوهانک» به نمایش درآمد و پس از آن نمایشگاه‌های تصویر سال افتتاح شد.
هفدهمین نمایشگاه تصویر سال و جشنواره فیلم تصویر با بخش‌های آزاد، جوانان زیر ۲۵ سال، چهل سال تهران، شش پروژه منتخب تصویری سال، در شاخه‌های عکس، پوستر، کاریکاتور و فیلم از امروز تا ۲۳ اسفندماه ۱۳۹۸ در کلیه فضاهای نمایشگاهی خانه هنرمندان برپا خواهد بود.
