در آن زمان یعنی در سال 1947 هر کلیسای متوسطی در ایالات متحد آمریکا عبارت بود از یک جعبه ی باریک، یک سرمنار بلند بالای آن و اغلب یک رواق کلاسیک که معولا از همان جنس ساخته می شد. فرانک لوید رایت این فرم کلیشه ای را برای ایالات متحد آمریکا و نیز برای قرن بیستم بی مناسبت یافت. او در مورد کلیسای خود می گفت: "در کلیسای موحدین شما شاهد وحدتی هستید که پدران ما سرانجام در بنایی به دست یکی از اخلاف شان بدان دست یافته اند. ایده ی موحدین مسیحی، همانا وحدت بود. موحدین بر این اعتقاد بودند که همه چیز در عالم با آدم یکی است. خوب من هم سعی کردم کلیسایی بر اساس این ایده ی وحدت بنا کنم. پلانی که ملاحظه می کنید سه گوش است. سقف کلیسا هم سه گوش است و از این تثلیث است که حس پرستش در مومن زنده و بیدار می شودبی آن که به سرمنار نیازی داشته باشید." رایت اغلب اوقات سقف کلیسای موحدین را به " دست های هنگام دعا کردن" تشبیه می کرد.