به گزارش گالری آنلاین به نقل از روابط عمومی انجمن مفاخر معماری ایران، برپاسازی "مکان ها" وظیفه ی بنیادین معماری است ومهمترین نقش معماری، تعیین کردن مکانِ آدمی در جهان است. چنان که توسطهایدگر بیان شده، ما به جهان هستی پرتاب شده ایم. از طریق معماری،تجربه مان از این "بی مأوا ماندگی" و غربتِ حاصل از آن را به حسیمطبوع از سکنی یافتگی تبدیل می کنیم. سازمند کردنِ مکان، فضا، وضعیت،مقیاس، نور و امثال این ها، یا به طور کلی شاخصه های معمارانه، قابگیریِ بودنِ انسان، به صورتی غیرقابل اجتناب، به انواعِ بیانِ سینمائینیز تسری می یابند. کار معماری فقط شخصی سازی فضا نیست. کار معماریمقاومتی جانانه در برابر هراسِ زمان است. دگرگون کردن و دست کاری درزمان، از نو چیدنِ آن، سرعت دادن، کند کردن، ایستادن و معکوس کردنش،در بیانِ سینمائی نیز امری اساسی است.

فضای زنده یک پدیدۀ همگن نیست که همه اجزایش ارزشی یکسانداشته باشد. یک اتفاق، بسته به اینکه در چه زمانی رخ می دهد، ممکن استمعانی کاملاً متفاوتی بیابند. اتفاق بسته به اینکه در چه وقت از روز،چه شرایط جوی و روشنایی و یا چه اتمسفر صوتی رخ دهد، معنی خاص خود رامی یابد. علاوه بر این هر مکان، دلالتِ نمادینِ خود را داراست که بهمعنای اتفاق،گره می خورد. از این رو است که بازنمودِ یک اتفاق درسینما، کاملاً با معماری فضا، مکان و زمانِ وقوعش هم بسته است و فیلمساز، بخواهد یا نخواهد، ملزم به آفریدن معماری است و دقیقاً همین بکربودن حسِ معماری فیلم ساز و عدم وابستگی اش به جریان های رسمیِ معماریاست که معماری سینما را چنین بدیع و بارز می سازد. معماری وجه اساطیریفضا را از نو نمایان می کند و روحِ واحدِ عالم را از نو در آن می دمد.هنر، مرز و محدودۀ میان روان و جهان را مشخص می کند و هنرمند وقتیبستری را خلق می کند که در آن رویدادها ترسیم و تبیین می شوند،ناخودآگاه قدم در قلمرو معماری می گذارد. مناظر شهری، ساختمان ها واتاق هایی که هنرمندان به تصویر کشیده اند، واقعیاتی تجربه پذیر اند.همه آن ها مخاطب خود را به معماری بدل می کنند که در گذر از روایت (ازطریق شعر، داستان، نقاشی، عکاسی، بازیگری و ...)، ساختمان ها، اتاقها، فضاها و در نهایت کل شهر را در خیالش بنا می کند. تصاویر خلق شدهاز مکان های وقوع روایت، ادراکاتی تجربی از فضاهای موجودیت یافته وزنده اند. همچون فضاهای واقعی، دما و رایحه مخصوص به خودشان را دارند.می توان بافت و انعکاس صوت از دیوارهاشان را حس کرد. خیابان به نمایشدر آمده در یک فیلم، با رسیدن به انتهای قاب، تمام نمی شود. بلکهگرداگرد تماشاگر به صورت شبکه ای واقعی از خیابان ها و ساختمان ها ومکان ها گسترش می یابد. این برانگیختن تخیل مخاطب، کارکرد گرانقدر همههنر هاست. برعکس، تصاویرِ تولید شده توسط کارخانۀ خودآگاه انسان،منفعلانه و بی هیچ تخیلی، ادارک می شوند.

در دویست و پنجاهمین گفتمان هنر و معماری که به مناسبت روز ملی سینما به بررسی آثار استاد علی حاتمی تخصیص یافته است، آقایان علیرضا زرین دست، شهریار سیروس و مهندس حبیب اله شیبانی سخن خواهندگفت که با نمایش فیلم همراه است. دبیر پنل گفتگو آقای مهندس امیدجوانبخت هستند.

زمان: چهارشنبه 22 شهریور ماه 1396 از ساعت 16 الی18

مکان: موزه هنرهای دینی امام علی (ع) خیابان ولیعصر (عج)- بالاتر از ظفر - بلوار اسفندیار - شماره 35